Kaere Gaeste

Kaere Gaeste
Wolkenpartijen in alle tinten grijs, opgestapeld tot hoog in de lucht. Zacht glooiende heuvels in t goudgeel van het rijpende koren. Wijdheid en de geur van zee.
We rijden door het laatste stukje Duitsland tot aan de Deense grens. We kibbelen in Kiel. Logisch, denk ik als ik de geschiedenis van de stad lees. Een oorlogshaven. Dat krijg je ervan. We verdwalen en belanden in Eckerforde, een klein havenplaatsje. In ene zijn we in andere reis beland. Oude scheepswerven en houten huizen in bonte kleuren. De koude wind blaast striemende regen in het rond. We schuilen met koffie in een tweepersoons strandstoel. We kijken de foto’s van onze NewFoundland reis terug op mijn mobiel en reconstrueren de beelden tot een kloppende film.
In een bulderende storm sturen we de bus door het noordse landschap. Steeds minder bossen. Wijde velden met graan en rode beukenbosjes in de verte, afgewisseld door zilverberken en kastanjes. Steeds minder verkeer.
Voor de grens een lange file. Denen mogen doorrijden. Wij worden bevraagd door een jonge, vriendelijke douanier. Of we op vakantie zijn? Hij leest de e-mail van de door ons voor de benodigde zes nachten geboekte camping. Het is ok, we mogen door. Net over de grens staat een Corona test station. Even overweeg ik om mijn niesbuien te laten onderzoeken, maar doe het toch niet.
Sonderborg, een kleine stad, maar met een universiteit. Het busje staat op de meewerkende camping. De beheerder lacht als wij onze bedoeling vertellen. Ja, dat doet iedereen, nu. Gelukkig denk ik.
Rillend bezoeken we het stadje, dat melancholisch uitkijkt over de zee. Verre kusten en talloze eilanden en landjes. Een enkel zeilschip. We lopen door meerdere reizen tegelijkertijd. Portland, Maine, maar ook Nova Scotia menen we te herkennen. Wijds en klein tegelijk. Soms horen we even Nederlands spreken, dan weer spreekt dezelfde persoon een onbegrijpelijke taal. Engels en Fries, daaraan blijkt t Deens verwant.
Aardige mensen, ‘karakteristieke oermensen’ noemde een vriendin het. Relaxt, geen fratsen.
Morgen gaan we fietsen. Dat is het plan. Maar dat lijkt mijlenver verwijderd in de tijd, als we hier een kopje thee drinken en gluren naar het collega busje naast ons. Hoe is die ingericht, vragen we ons nieuwsgierig af. Opnieuw afscheid nemen, nu van dit rijdend huisje? Dit warme holletje achterlaten terwijl buiten de storm nog maar net is liggen?
Ondenkbaar. Net zo denkbaar is t dat we morgen verknocht op onze fietsen zitten en ook dit weer achterlaten.