Krydsende cyklister

Het zacht relaxte geluid van een dieselmotor. Een oud stadje aan het water. Graansilo’s. Een fabriek. Een winkelstraat avant la lettre. Een bakkerij. Ik koop nog even isolerend ondergoed in de alles verkopende winkel aan de haven. De veerboot ligt al klaar voor vertrek. Deze boot is zo oud en zo klein dat hij buiten de Corona maatregelen valt. Zelfs de kaartautomaat is afgeschaft.
Het pontje naar een piepklein eiland, Boro.
We ontmoeten een jong stelletje tijdens de overtocht. Ze gaan het plaatselijke stuk Camino pad lopen. 180 kilometer, met ieder 20 kilo aan spullen op de rug. Ze zijn vandaag begonnen en heisen de bagage wat onhandig op de rug. Ze willen alles weten van onze reizen. Het Camino teken dat op onze fietsen geplakt zit hebben ze herkend.
We zien een oudere vrouw die in een e-bakfiets haar nog oudere moeder vervoerd. De oude vrouw straalt en kijkt als een koningin om zich heen. Het ontroert me. Met je oude moeder in een bakfiets uit rijden gaan. Ik moet denken aan een artikel in Trouw van enige tijd geleden. Over je ouder(s) in huis nemen. Om ze de gang naar het verzorgingstehuis te besparen.
Als een pijnlijk staat in mijn geheugen gegriefd het moment waarop wij onze moeder uit haar huis weghaalden om naar het tehuis te gaan. De wanhoop, maar ook het vertrouwen dat wij toch het beste met haar voor hebben. Schrijnend om iemand uit de vertrouwde omgeving weg te halen. Had ik maar met mijn moeder in een bakfiets uit rijden gegaan. Ze hield van ‘uit rijden gaan’. We hebben het na haar dood gedaan. In een bus.
Aan de overkant fietsen we via een dam in zee naar het volgende eiland. Miljoenen vliegen en muggen doen zich te goed aan onze ogen en neuzen.
Het eiland Mon (met een streepje door de ‘o’, nog niet gelukt op de iPad). Een bijzondere plek. Al ver voor onze jaartelling nam dit stukje grond een belangrijke plaats in. Er wordt hier ‘flint’ gevonden. Een schaars en erg gewilde steensoort. Gebruikt voor gereedschappen en vuursteen. Ooit een ritueel begraafeiland. Overal in het landschap zijn, voor de goede kijker, ‘burialgrounds’ te zien.
Wij fietsen maar wat en kijken. Ik zie een dakdekker in de weer, op een van de vele met riet bedekte huizen. Zijn naam is Pieter Hoy. Ik moet lachen. We zien romantisch rood en oud blauw geschilderde huizen uit een voorbije tijd. We willen er zo in trekken. Laat Nederland maar..
Het landschap, vandaag in de stralende zon, neemt abstracte vormen aan. Een omgekeerde driehoek van diepblauw, temidden van vlekken in alle tinten geel. Her en der een groene of rode vorm erin. De bomen. Een Zweedse lijsterbes, met vette bladeren, die doet t hier goed. Bestand tegen de wind. We leren het van onze collegafietsers, waarmee we zo nu en dan optrekken.
We trekken door steeds heuvelachtiger gebied. Onze spieren herinneren het zich.
We lachen om de Deense verkeersborden. Ze hebben er zelfs een die aangeeft dat er kippen rondlopen. En een voor krijsende fietsers. Flauw. Overstekende fietsers. Lachend steken we over.