Christiania

Dit keer nemen we de goede bus. Een directe verbinding met de oude stad. Anders dan gisteren kan je echter geen kaartje kopen in de bus. De Denen hebben allemaal een app op hun mobiel en daarmee stappen ze in en uit. Wij hebben geen app. De chauffeur vraagt of we een mobiel hebben. Joop vat de vraag anders op en zegt ‘nee’. Onvoorstelbaar om geen mobiel te hebben, dat bestaat in het moderne Denemarken niet. De chauffeur lijkt uit medelijden te zuchten.
Zo zitten we zonder kaartje in de bus. En rijden helemaal mee tot het centrum. Ik vraag me af hoe dit in Amsterdam gegaan zou zijn, met buitenlandse toeristen die niet betalen in de bus. Zo daarop ook zo een Milde, begrijpende reactie komen? Ik weet het niet.
We dwalen door de stad. Nu beter voorbereid en met inzicht hoe de stad opgebouwd is. Veel wijde allee’s, waterpartijen en parken. Monumentale gebouwen. Een gekke kerktoren waarvan de spiraalvormige trap buiten langs loopt. Groen uitgeslagen koperen daken. Bizarre torenspitsen. De straatjes met cobblestones, de middeleeuwse panden, in mooie kleuren geschilderd. We rusten uit in een hip wijkje in Christiaans haven. Interessante moderne huizen temidden van oude panden aan een haventje. Smaakvol ingerichte cafés. Aardige mensen. Jonge en oude mensen op elektrische steps zwieren voorbij. Dames op hoge hakken en kokerrokjes, heren met flamboyante shawls omgeknoopt. Allemaal op de step. Maar soms ook bij elkaar in de bakfiets. Moeders die fietsen met hun man en kind in het bakje. Vriendinnen die lachend samen fietsen, de een in het bakje. Kinderen samen met honden, allemaal gaan ze in het bakje van christianiabikes.com.
We lunchen in een open food hall op de nieuwe voetgangers en fietsers brug tussen Nyhavn en Christiaanshavn. Hippe foodstalls, muziek, drankjes. Er wordt hier genoten, er wordt hier wat afgekletst.
We nemen smörrebröd. Voor t eerst. De essentie hiervan is de stevige roggeboterham als ondergrond. Daarop kan van alles gestapeld worden.
We lopen door naar de bron. Christiania. Ik was benieuwd of het nog bestaat. Flarden van herinneringen van toen, in de 70 er jaren, Toen het net ‘opgericht’. Was. We wandelen langs een watertje. Speelse nieuwbouwprojecten strelen het oog. Overal kindervoorzieningen. Speeltuinen, meubilair. Wandschilderingen.
We volgen het water tot we in een bosachtige omgeving komen. Oude huizen, bizarre houten bouwsels. De een nog romantischer dan de ander. Geïmproviseerde zitjes, balkons, tuinen met bloemen en groenten. Overal in het bos verscholen duiken huizen op. Er wordt hard aan gewerkt. Overal klinken zagen, boren, gehamer. Elk plekje wil bekeken worden, toch voel ik me wat gegeneerd om het leven van deze mensen zo binnen te treden. Ik besluit geen foto’s te maken en alleen maar te kijken, te slenteren, de sfeer te proeven. Ik moet denken aan hoe Ruigoord had kunnen zijn. Op dat moment zie ik een bord hangen waarop vermoedelijk staat: ‘ambassade van Ruigoord’. Met recht.
Wat een gemiste kans voor Amsterdam als je dit hier ziet en leest over de initiatieven die hieruit voortgekomen zijn. Kopenhagen heeft er verstandig aan gedaan het project uiteindelijk te omarmen.
We wandelen langs zelf getimmerde villa’s aan het meer. Het plezier van t uitdenken en maken spat ervan af. Als je zo toch kunt leven....
Via een andere route komen we de stad weer binnen en drinken wat op een café boot. Gemoedelijk, levendig maar niet te druk.
We brengen wat tijd door in een warenhuis, magazin du Nord. Iets mee naar huis nemen hoort er nu eenmaal bij.
Daarvan komen we op adem in een muziekcarrière, helaas zonder muziek. Een COVID-19 maatregel. Heel wat culturele voorzieningen zijn nog dicht, meer dan in Nederland. De angst dat het getal ‘R’ oploopt, zit er hier goed in.
Later vertelt de aardige Kosovaarse taxi chauffeur hoe hier in een weekend 110 besmettingen zijn gemeten. De tweede golf zal erger zijn, denkt men hier. Met 600 doden op 5 miljoen inwoners hebben de Denen ‘het goed gedaan’. Dat willen ze zo houden.
Als we met hem terugrijden na een diner bij ‘Bolly food, Made by mothers’, in Vesterbro, erg lekker, vertelt hij zijn verhaal. Zijn ouders zagen de oorlog aankomen en zijn drie jaar voor het uitbreken gevlucht. Denemarken heeft het gezin tot driemaal toe geprobeerd uit te zetten. De ouders volharden in hun verzet. Toen de oorlog in Kosovo inderdaad uitbrak kregen ze eerherstel en een super status qua vluchteling zijn. Het is goed gekomen. De zachte krachten hebben gewonnen in hun geval.
Zo ook met het laatste verhaal dat Hans Christiaan Andersen schreef. ‘The most incredible thing‘. Vannacht las ik het nog even. Er wordt iets moois geschapen in het kader van een weddenschap, maar het boosaardige kan dat niet verdragen en slaat t stuk. Logischerwijs heeft het kwade nu gewonnen. Het stukmaken van zo iets moois is immers ‘incredible’. Als het kwade zijn buit komt opeisen, gebeurt er echter iets nog ongelooflijkers. De hele mensheid gaat unaniem voor het vernielde moois staan. Dit straalt zo ongelooflijk veel kracht en goeds uit, dat het ongelooflijk is. Het komt goed, het mooie heeft overwonnen.
Ik schreef het al, Andersen en de problematiek van zijn tijd, zijn interessant voor ons. Kijk maar naar Christiania.