Afscheid

De enorme graansilo van Rodbyhavn komt haast aanraakbaar dichtbij als de veerpont de haven verlaat. We staan op het dek en kijken naar het strand, ten westen van ons. Daar fietsten we. De 25 kilometer dijk lang zagen we het silhouet van deze silo. En hij kwam maar niet dichterbij. Ik moest toen al fietsend denken aan welke uitdaging ons in North Dakota zou hebben gewacht. Graansilo’s en verder niets. Een hele dag fietsen om er slechts eentje te passeren. Dit was nog maar peanuts.
De storm raast, we worden het dek afgeblazen. Het schip deint. Een gepassioneerd afscheid van Denemarken.
Vanuit Kopenhagen zijn we vanmorgen zuidwaarts gereden en daarmee doorkruisen we tweemaal de krakeling die we hebben gefietst. Plaatsnamen op de borden langs de snelweg. Ze schieten voorbij. Weg, alweer. Waar we soms een dag over deden.
We besteden deze laatste ochtend aan de kunst. Een belangrijk museum voor hedendaagse kunst ligt buiten Kopenhagen, op het platteland. In een bijzondere streek. Zowel landschapstechnisch als qua bevolkingsopbouw. Na de laatste ijstijd was t hier zee en de bodem laat de sporen daarvan zien. Speciale gesteenten en patronen van uitslijting. In de streek wonen buiten proportie veel mensen van verschillende etnische achtergrond. Het museum besteedt daar veel aandacht aan. In de vorm van kunstenaars die aangetrokken worden en in de thema’s die behandeld worden.
Ik val met mijn neus in de boter. Een expo over het dier in de kunst. Een hele zaal vol Damien Hirst. Niet dat ik daar nou zo kapot van ben maar toch.
Wat me het meest raakte is het varkentje van Paul McCarthy. De kunstenaar, niet de zanger. Levensgroot, van siliconen gemaakt en vol met sensoren, ligt ze te slapen. Als je dichtbij komt beweegt ze in haar dromen en haar gezichtje straalt van intens varkentjes geluk. Ik had bij haar willen blijven om met haar verder te dromen.
Ook de buiten tentoonstelling is indrukwekkend. Grote krabben die aan land proberen te kruipen, gemaakt van het afval van de nucleaire fabriek aan de horizon.
In de bus wonen we, via Zoom, Charlotte ‘s eindpresentatie van haar onderzoek bij. Samen op de achterbank, gordijntjes dicht horen we ons kind haar werk uiteenzetten. Bij de Q&A (vraag en antwoord tijd) stellen de zussen vanaf andere verre locaties hun vragen.Wij zijn stil en luisteren, onder de indruk.
We rijden verder, langs bekende en onbekende plekken tot we bij de veerboot zijn. We zijn te vroeg voor de gereserveerde maar mogen met een eerdere mee.
Dan gaat alles in ene heel snel. De boot op en weg vaart hij. De haven uit. Dag, Denemarken.