Filosofie van de wind

Toen we zes jaar geleden naar Rome fietsten, lazen we elkaar s nachts ‘De filosofie van de heuvel’ door Ilja Pfeifer voor. Inmiddels is hij steeds in de buurt, in gedachten.
Als je worstelt met heuvels en hellingen is het troostend om de gedachtengang van een ander heuvelslachtoffer te lezen.
Ik moest vandaag aan hem denken. Niet vanwege de heuvels maar in de storm. Toen ik vanmorgen in mijn hemelbedje van het houten huisje wakker werd, zag ik het al. Zon, wolken en stormachtige wind. We moesten er een heel eind recht tegen in. We staken het fjord over, reden door het troosteloze industrie stadje dat Joop gisteren beschreef en verdwenen in de rietlanden aan de overkant. De geur van brak water, rondvliegend zeeschuim en veel tegenwind.
Ik zag ‘n zwaan met drie jongen, dicht bij de oever. De kleintjes nog erg klein. Aan haar frêle bouw leidde ik af dat het de moeder was. Even daarvoor had ik een dode zwaan zien drijven. Een dramatisch verhaal vormde zich in mijn hoofd. De wind verdween.
Kleine vogeltjes op de rotsen, weg rennend voor de grote golven. Ik moet aan Pauline Cornelisse denken, vanmorgen in de VK. Er mist een hele kolonie plevieren, van het zeldzame type. Daarom waren ze uitgezet maar nu dus vertrokken van hun speciale lokatie. Ik meen ze hier te zien. Maar weet ik veel. De storm is even weg.
Ik zie grote kraaiachtigen, die op palen in het water onder hen turen. Alle palen zijn bezet. Reserveren via internet, denk ik..
Eidereenden die ook graag op palen zitten. En vissen in zee.
De zee naast ons is een grote zee geworden. De grote open zee route naar Kopenhagen. Vrachtschepen aan de horizon. Later verzacht de door grote rotsen versterkte dam zich tot een lieflijk duinlandschap. Romantische tweede huisjes van de well to do stedelingen liggen her en der verspreid in het landschap. We rijden al 50 kilometer over kiezels en zand. De tegenwind heeft zich naast ons gevoegd. Maar stevig trappen blijft het.
Bij Rodbyhaven, waar de veerboten uit Duitsland en Kopenhagen aanleggen, voert de zeearm ons landinwaarts. De windjacks kunnen uit. Een cola en een ijsje en verder gaat de tocht. Dwars het eiland over. Langs wuivend koren, tarwe en rogge. Joop’s boeren opvoeding in Brabant komt helemaal boven. De uitnodigende zachtheid van het pluizige haver. Ik wil erin gaan liggen. Soja, op een enkel veld. Overal groepjes bomen. Langs de kust zijn dat kurkeiken, in bosjes met prachtig gebleekte stammen. Uitgeloogd door het zout. Boerderijen, industriële complexen. Onveranderd in hun uitstraling sinds de oprichting. Particuliere huisjes, met moestuintjes. Schoffelende Denen. Vredig.
Een land waar je je veilig waant. Hoewel de huidige regering even de plank misslaat. Hopelijk even, tijdelijk.
Vredig. Dat doet me aan oorlog denken. Vandaag is de gedenkdag van de ramp in Srebrenica. In de bus, op weg naar Denemarken hebben we de eerste twee afleveringen van de gelijknamige documentaire gezien. 25 jaar geleden. Ik was in Tuzla, een naburige Bosnisch stadje, aan het werk in een shelter toen de eerste vrouwen en kinderen uit Srebrenica arriveerden. Als zombies. Beelden en verhalen die op mijn netvlies en in mijn oren gegriefd staan.
De filosofie van de wind. Verberg je in de wind, zijn of haar stabiele kracht omarmt je en volg vervolgens je gedachten. Je komt van alles tegen.