Copenhagen revisited

Vanuit het hoge Noordwesten vertrekken we naar Kopenhagen. Eerst schuin door Jutland, over kleine wegen. Het schrale noordelijke land maakt plaats voor Toscaanse landschappen. Glooiende velden, opnieuw veel tarwe, met hier en daar een bosje. Lieflijk, oorspronkelijk. We steken diepe fjorden over en zien in de diepte prachtige dorpen, soms stadjes liggen. Ver weg van de bewoonde wereld. Maar wat is dat eigenlijk: de bewoonde wereld?
Wat zuidelijker komen we in bekende streken. De naambordjes langs de snelweg verwijzen naar plekken waar wij fietsten. We steken opnieuw de Lillebaelt over en daarna de Storebaeltbrug. Die laatste deden we per hoge snelheidstrein. Om vervolgens in Nyborg een fietsenmaker op te zoeken vanwege de gebroken spaak.
En daarna zijn we op onbekend terrein. Het laatste stuk naar Kopenhagen.
De camping ligt op een grote weide 5 kilometer van het centrum. We nemen de bus. De verkeerde bus. Een bus die een grote omtrekkende beweging maakt om de stad. Maar voor mij wel goed. Heel langzaam neem ik de grote stad tot me.
Het duurt enige tijd voor ik dit gevoel kan plaatsen maar dan valt het kwartje. Elk jaar, na een grote fietsreis en we noodgedwongen in een grote stad terecht komen, is het wennen. Wennen aan de drukte. Het lawaai, de veelheid. De stenigheid. Ook dit keer is het wat mij betreft raak. Wil ik dit wel? Wat doe ik hier?
We lopen wat verloren rond in de stad die aan Amsterdam doet denken. Maar ook aan Boston. En aan delen van Chicago. We zijn op, zeg maar, het Rokin beland, tussen de toeristen. Dit willen we niet. Ons stadsplan geeft te weinig richting.
We stappen een boekhandel binnen. Ik wil een gidsje kopen maar raak verzeild in Hans Christiaan Andersen. Zijn geboortehuis staat weliswaar in Odense maar hier heeft hij het grootste deel van zijn leven gewoond. En ik lees zijn biografie. HierIn kom ik heksen en trollen tegen. Enigst kind van een beetje vreemde, ongeletterde ouders. Een gepest, lelijk, schuw en verloren jongetje dat zijn jeugd in eenzaamheid slijt. Zijn moeder gelooft in heksen en trollen. Van haar hoort hij de verhalen die zij weer van oudsher weet. De eeuwenoude orale geschiedenis van het land. Hij schrijft ze op. Vooral in een poging controle te krijgen over zijn angsten, later wordt t zijn passie. Hij is het lelijke eendje uit het sprookje van zijn hand. En gelooft er stellig in dat hij ooit een zwaan zal worden. Maar hij is bang voor de veranderingen die er plaatsvinden in zijn tijd. Een tijd die wel vergeleken wordt met die van ons. Dat maakt hem voor ons, in deze ingewikkelde tijd levend, een interessant persoon.
Ik koop het boek. Een prachtige uitgave van de beste Engelse vertaling. En kan er niet vanaf blijven.
We vinden onze weg en belanden in het “meatpackers district”. Nu zijn we in NYC, lijkt het wel. Maar ook op het Westergas terrein. We drinken lekkere biertjes en eten in een hip café. Niks aan de hand. Gewoon een relaxte stad, waar mensen fietsen, op elektrische steps rondrijden en aardig zijn voor elkaar.
Af en toe zijn er flitsen van herkenning, van ooit. Bij Tivoli zie ik mijn oude rode racefietsje weer staan. Flarden van een gesprek. En dan is het weer weg.
Ergens in mijn tas brandt het boek, het sprookjesboek. Vooral het laatste wat Andersen schreef trekt mijn aandacht: “The most incredible thing”.
Het moet nog even wachten.