Zuid-Wester

De zon schildert bij het ondergaan nog even een ‘roze vingerige dageraad’. Iedereen spoedt zich naar het strand en hult zich in het laatste licht. Imposante wolkenpartijen gaan langs, doorstraalt met het laatste zonlicht.
Maar dat is vals spelen van de zon. De hele dag was grijs en het regende. Iedereen zat vast in tent, caravan en camper.
We werden vroeg wakker in het busje maar draaiden ons nog maar eens om. De regen hield tot ver na het middag uur aan.
Toen het wat droger werd rende ik langs het strand. Zuidwaarts, tegen de storm in. De zee, rechts van me, bokte witte koppen en protesteerde. Hoge golven werden op het strand geworpen. De wind leek alles tegen te willen houden. Alsof er een grote, zware hand op de kust werd gelegd.
De Deense noord-west kust. De Noordzee met een stuwende werking van de oceaan achter zich aan, laat zich gelden. Je ziet het aan het landschap. Kaal en klein. Gekortwiekt door de wind. Geen tuin te bekennen in dit toeristendorp. Functionele houten en stenen huizen, geen opsmuk. In de regen, als we naar de supermarkt lopen om boodschappen te doen, is het kil en somber. We doen alle winkeltjes aan, ons best doend er iets van te maken. Maar t blijft schraal.
We koken in het busje, dat alles ingetrokken heeft in dit weer. Geen dakje open, deuren dicht.
We kijken met deemoed naar de enkele tentjes van trekkers die in de buurt staan. We kennen het. De nattigheid, de slapte van urenlange regen en een woekerende storm. We wensen hen moed en succes.
En zijn stiekem een beetje jaloers. Vanuit de warmte van het busje.