Ikke noget / jeg snakker ikke

Wat een natte dag zou worden, blijkt een van de meest zonnige zijn.
We zitten op ons bordesje, een rond tafeltje en een wit bankje maken het geheel compleet. Kinderen rennen voorbij, in de verte zingt Dolly Parton. Een van de vaste inwoners loopt voorbij. Zij (of is het toch een ‘hij’?) draagt een dun staartje wat over de col van een felgekleurde donsachtige jas uitsteekt. Armoedige trainingsbroek en klompen aan. Hij of zij woont samen in de cabin op t hoekje van ons straatje met een man/vrouw die er net zo uitziet. Daarnaast woont een jong stelletje met een baby die in een statige kinderwagen rondgereden wordt. Allebei de ouders dragen een gebreid wollen mutsje en een plooirok met daaronder een trainingsbroek. In de caravan voor ons bordesje woont een man die elke avond thuis komt, een biertje opentrekt en gaat zitten. Armoedig gekleed, vermoeid ogend. Ik zou de caravan graag een wasbeurt gunnen. Het zou een hoop schelen.
De andere kant van de Deense samenleving?
De camping ligt aan een straat met ondefinieerbare huizen. De een armoedig, de ander meer vakantiewoning-achtig. De straat loopt dood op een natuurgebied. Een luxe villa markeert het einde van de weg. We kunnen niet verder als we vanmiddag een loom tochtje willen maken. De prachtige einder lokt, tevergeefs.
Het terrein om ons heen doet denken aan ‘Lustig’, het vakantiehuisjescomplex waar we in de periode vanaf Charlotte’s geboorte een huisje hadden. Een voormalige socialistische gemeenschap. Om de witneusjes van Amsterdam een buitenplaats te bieden, was het ooit een fantastisch plan. Toen wij er kwamen was het inmiddels ingenomen door well to do tweeverdieners zoals wij. Maar de voorzieningen waren als van ouds. Water halen aan de pomp. De wc een latrine. Iedereen deed mee in het corvee. Ik denk er met gemengde gevoelens aan terug. Heerlijk warme zomeravonden. Na het naar bed brengen van de meisjes zat ik in mijn plastic chaise longue naar de sterrenpracht te kijken. Met een kaarsje een glaasje wijn en mijn boek. Ik kon haast niet naar bed komen. De rust, de stilte, na een zonnige maar drukke dag met de kinderen terwijl Joop aan t werk was in de stad.
Maar ik herinner me ook de roddel en achterklap, de splitsende dynamiek van de ene groep ten opzichte van de andere. De buren, net uit de kinderen, die elk weekend kwamen uitrusten na t werk en onze kinderen en de onvermijdelijke herrie daarvan troffen en ons een jaar lang met e-mails bedreigden met uitzetting. De vriendschap met het oude, wijze stel Cor en Coby, dat boven alle partijen en naarheid stond en ons beschermde. Het komt allemaal boven.
De kinderen hier volharden ons in t Deens aan te spreken. Het maakt ook niet uit. We praten gewoon Nederlands terug.
Vier en twintig uren hebben we inmiddels doorgebracht op deze eigenlijk meest lelijke plek van onze tocht.
Er is niets moois te zien. We hebben niets gedaan. Althans niets wat vermeldenswaard is. De route in detail doorgenomen. En, oeps, we moeten overmorgen een trein nemen over de Storebaelt, een zeearm. De website van de Deense treinen is in t Deens. T lukt een telefoonnummer te vinden. Een stormvloed aan Deens overvalt ons. Na meerdere keren bellen blijkt het keuzemenu niet uit cijfers te bestaan zoals bij ons maar uit tekens. ## en zo.
We hebben een reservering. Voor onszelf, een reservestoel tussen ons en de mogelijk andere passagiers in en een plek in het bagagerijtuig.
Inmiddels heeft onze buurman een slinger opgehangen aan zijn huisje, terwijl hij ons vriendelijk toelacht. Als ik beter kijk, zie ik dat er doodshoofden op de vlaggetjes staan.
Waarover gaat t eigenlijk?
Niets. En ik begrijp er ook niets van.
Zeg dat maar eens op zijn Deens.