Jongens

Je hebt ze van alle leeftijden. Maar deze, die we tijdens onze koffiebreak in Faaborg zien is nog klein. Een jaar of acht à tien schat ik. Hij kijkt heel boos. Consequent. Zijn lange blonde haren geven hem een engelachtige uitstraling. Maar wel een boze engel. Een bengel, zou mijn moeder hebben gezegd. Langzaam wordt de aanleiding duidelijk. Hij is op de fiets. En, erger nog, zijn moeder ook. Een struise jongen blonde vrouw stapt het kulturhus tevens koffiebar uit met een enorme knalrode rugzak op en hijst de jongen in een bijna net zo grote blauwe. Hij wankelt onder het formaat. Of doet ie alsof? Moeders fiets is bepakt met een tas achter op en eentje bungelend aan haar stuur. Ze stappen op. De jongen aarzelt. Wankelt nog een keer en zwiept zijn been over de fiets. Daar gaan ze. Moeder lachend en tevreden. De jongen nog steeds boos.
Eerder vanmorgen hebben we een andere jongen blij gemaakt. Een wat grotere jongen, zo ergens in de twintig. We zagen hem al lang voor we hem inhaalden in het prachtige, heuvelende landschap . Rennend naast zijn racefiets, gebukt onder een enorme rugzak. Een vreemde verschijning. We stoppen en vragen of hij problemen heeft. “Yes, i have a big problem”. Hij laat t probleem zien. Zijn achterband is geheel kapot. De oorzaak is haast lachwekkend. De band is geplakt met een stuk duktape, dat er om heen gewonden is. Sterk, maar niet flexibel. Vervolgens is er gepompt en dat heeft de band doen exploderen, zo ongeveer. Nu loopt hij zo snel mogelijk terwijl zijn vriend ergens een binnenband aan t scoren is. We kijken elkaar aan. Wij hebben een binnenband in die maat bij ons. Een minuut later staat de fiets op zijn kop en ben ik de nieuwe band aan t omleggen. De jongen heeft geen idee. Samen trekken we de stugge buitenband om de velg. Hij is trots op zijn vieze handen die hij straks aan zijn vriend kan laten zien. Gelukkig is er schoonmaakalcohol volop in onze tassen om mijn vieze handen schoon te maken. Dan blijkt ook zijn versnelling het niet te doen. Hij heeft al doende aan de verkeerde schroefjes gedraaid. Nu zit ook Joop met opgestroopte mouwen te werken aan de fiets.
Andere fietsers passeren, sommige blijven even staan. Ook een kanariegele Corvette wringt zich tussen de fietsen door. Een nog groter jongetje achter het stuur met een blik van ‘ de wereld is toch van mij..’.
We fietsen door, de jongen achterlatend met zijn remmen die hij nog moet stellen. Hij is er zeker van dat hij dat zelf kan. Zijn vriend en hij zijn op biervakantie. We zullen hem nog vaker op terrassen zien zitten, de hobby uitvoerend.
Een prachtige tocht volgt. De heuvels worden hoger, de hellingen meer van het bevredigende type. Je werkt je zelf naar boven om dan ook lekker hard naar beneden te kunnen en zoveel vaart te maken dat je de volgende er half gratis bij krijgt. ‘Naar boven deinen’ is mijn theorie hierover. Ooit las ik dat dit de gedachte is achter de zware ladingen die Nepalese dragers haast rennend naar boven krijgen. Vaart houden en het gewicht voor je laten werken. Ik ben er best goed in.
We besluiten ‘off route’ te gaan, een eilanden reeks op. Verboden door een lange dam door zee. Er is wel een camping maar geen eten. We moeten sprokkelen. Restjes eten, dat gaat nog wel lukken. Maar de biertjes, dat is een ander verhaal. We besluiten het te doen. We zien wel. Volgens Joop is het landschap erg de moeite waard.
We rijden door de eenzaamheid. Zee aan twee kanten, op een smalle weg, de enige toegang. Moerasland, een verre vuurtoren. Kliffen aan de noordzijde. We klimmen erop.
Eenmaal boven zijn er korenvelden, mooie huizen met traditionele rieten daken. “Hmm”, bromt Joop, “we hadden ook wel gewoon op de route kunnen blijven. Zo mooi vind ik t niet”. Jongens!! Denk ik, heb je van alle leeftijden.
Inmiddels zit deze jongen tevreden achter een biertje.