Epiloog: hoe zit t nu met die heks van Denemarken?

Ringkobingsfjord. Jutland, boven Esbjerg. Ik herken het landschap. Eindelijk een clou, een herinnering gematerialiseerd. Ooit, 45 jaar geleden was ik hier. Ik herinner me de ontdekking van deze noordelijke west kusten. Als 21 jarige had ik me niet echt een voorstelling kunnen maken van de wereld ten noorden van ons landje. Misschien ligt daar de bron van de immer aanwezige trek naar het noorden.
Vandaag zie ik ze weer. Oerduinen. Hoog en woest. Bekleed met donkergroene vegetatie. En de woeste Noordzee. Zo anders dan de Oostzee waarlangs we vele kilometers fietsten.
Een moment van blijde herkenning en een inzicht. Dit zijn de Salines. Dit is het Normandische landschap op zijn mooist. Daarom hebben er daar een huisje. Alles valt op zijn plek.
Hier staan we dan. Als echte campinggangers. Het busje met de fietsen wat ongemakkelijk achterop. Ik hoor ze zeggen: waarom mogen wij niet...?
In die oerduinen. Het busje maximaal uitgevouwen. Deuren en dak open, meubilair op straat en we eten Dim Sum.
Ik lees een andere heks. Rebecca Solnit.”I was never going to give up walking. It was a means of thinking, of discovering, of being myself, and to give it up would have meant giving up all those things”.
Zo voelt het voor mij ook. Lopen, rennen, fietsen. Dat maakt niet veel uit. De beweging door de natuur, de wereld, is mijn manier van zijn.
We gaan nog even voort, bloggend of niet bloggend, in de kop van Jutland en rijden via Kopenhagen, dat ik toch even moet weerzien, terug naar huis waar Charlotte woensdag de 29e haar eindpresentatie zal verdedigen. En dan is het feest.
Een ander feest.