Oneindig

De geur van warm asfalt in de regen. Natte bossen en velden. De brakke geur van zout water. Het fjord van Flensburg. Het gevoel dat je regenjas begint door te lekken. Bijna 90 km op de teller. We zijn er bijna.
We stoppen nog even in de haven van Sonderborg. Een cafeetje met lekker bier. En wachten de rest van de bui af. Maar ook om de tocht nog even voort te zetten. De fietsen trouw naast ons geparkeerd. Nu zijn we nog die langeafstandsfietsers, die trekkers. Nomaden. Straks zijn we weer ‘gewoon’.
Het busje staat, ook trouw, op ons te wachten. Alsof het heel gewoon is dat we nu weer hier zijn. 850 km scheiden ons van het vertrek van deze plek. Nog even een foto gemaakt en dan is de tocht over. De tassen verdwijnen in de bus, de fietsen achterop. We zijn van identiteit veranderd. Gewoon, een stel in een VW kampeerbusje.
We rijden naar een camping op het uiterste puntje van een schiereiland. Daar gaan we nog even schuilen. Voor de regen maar vooral ook voor de realiteit van het ‘voorbij zijn’.
We hebben een heel groot teken geschreven in het landschap en de atmosfeer van de zuidelijke Deense eilanden. Een oneindig teken, het lemniscaat.
Moge we oneindig lang doorfietsen langs veld, bos en zee.