De fietsenmaker

De fietsenmaker en de engel
Uitkijkend over zee laat ik de dag passeren. Achter me gaat de zon richting de horizon. Links van me, in de verte de lange brug waarover we vanmiddag per hogesnelheidstrein op dit eiland, Funen, zijn aangekomen. Recht voor me ligt Seeland. Als ik goed kijk zie ik herkenningspunten van waar we gefietst hebben.
Een lichte, relatief warme avond.
We zeggen wel vaker tegen elkaar dat het Deense landschap verschilt met dat van onze vorige reizen in de zin dat t niet verandert. Overal is het landschap hetzelfde. Mooi, maar bekend. Dat sust de lange afstandsfietser een beetje in slaap.
Vandaag was een dag dat we wakker bleven. Om meerdere redenen. Het landschap was betoverend mooi. Parkachtig met de altijd mysterieuze zee aan de horizon. En overal bloemenzeeen op niet bebouwde stukken akkerland. En langs de weg. Diverse zogenoemde ‘Herrensitzen’ langs de route. Kastelen, middeleeuws met 19e eeuwse tuinen. Romantisch, lommerrijk.
Later wordt t landschap vlakker en droger. Minder interessant. De stadjes daarentegen zijn mooi, levendig en bijzonder door hun industriële gebouwen.
De wind wordt sterker en lijkt ons, samen met de felle helllingen, hier te willen houden. De vaste verbinding tussen dit eiland en Funen is niet voor niets aangelegd. Het kan hier aardig spoken en de haven van Korsor is daardoor onbetrouwbaar voor een veerdienst.
Op een verlaten landweg, voorbij Skardor, houdt een wandelende man Joop aan. Is t een man? Of toch een vrouw? Opnieuw onduidelijk. Als ik me erbij voeg zegt hij/zij tegen Joop: “zorg voor haar en zij zorgt voor jou”.
In Korsor, het mooie stadje waar we de trein moeten nemen om over de Storebaert, de zeearm, te komen, hoor ik een harde knal in mijn voorwiel. Ik ken dat geluid maar al te goed. Een gebroken spaak. Lopen dus. En snel ook om de gereserveerde trein te halen.
Na enige gedoe om de trein in en uit te stappen via hoge tredes, staan we aan de andere kant. Ik zoek een fietsenmaker op en bel hem. Hij begrijpt me niet. Ik herhaal mijn vraag in t Duits. Geen begrip. Hopeloos. Ik zeg dan maar in t Nederlands dat ik eraan kom gelopen vanaf t station. Als we er met gemengde gevoelens en aangestuurd door Google in de buurt komen, staat de fietsenmaker ons al op te wachten. Een door polio geïnvalideerde man. Hij rijdt rond in een rolstoel met zijn been voor zich uit gestrekt. Een zestiger. Ik ken de ervaringsverhalen uit mijn praktijk en huiver. Langdurige isolatie. Operaties. Uitstoting. Het hoort er allemaal bij. We kunnen geen woord communiceren. Hij gaat aan de slag met de door mij meegebrachte reservespaak. Van mijn reizen door Engeland, vroeger, weet ik wat er allemaal speelt rond gebroken spaken. Die staan zelden alleen. Ik zou hem dingen willen vragen. Waarom nu? Waarom deze spaak? Hoe zit t met de anderen? Hoe is t met de eventuele slinger in mijn wiel? Maar ik kan me niet verstaanbaar maken.
We gaan. We rijden weer, door de drukke stad gaan we voort.
Later, op een stille landweg op weg naar deze mooie plek boven op de rotsen met uitzicht op zee, hoor ik het. Het onmiskenbare geluid van een aanlopend wiel.
Een slinger. Dus toch. En nu geen fietsenmaker in de buurt.
Toch weer zelf aan de slag met de spaken spanner. Rot klus